از نظر قالب بندی، فضای پنجه کفش باید طوری باشد که به انگشت های پا فشار وارد نکند. کفش هایی که پنجه آنها تیز است باعث می شوند انگشت های پا روی هم بیفتند. جلوی کفش باید به گونه ای باشد که پنجه های پا از هم باز بشود. در کفش های ایمنی قسمت پنجه باید در مقابل ضربات شدید مقاوم باشد،‌ بدین منظور در قسمت پنجه کفش های ایمنی ( به غیر از تماماً لاستیکی ) از فولاد استفاده می شود. داشتن سرپنجه فولادی ویژگی عام كفشهای ایمنی است.

سرپنجۀ فولادی، قطعه ای فولادی است که سرپنجۀ پا را در برابر ضربه هایی با انرژی برخوردی 100 الی 200 ژول محافظت میکند. این سرپنجه ها باید به طریقی در کفش تعبیه شده باشد که فقط با آسیب رساندن و پاره کردن آن قابل بیرون آمدن باشند. کفش های ایمنی ( به غیر از تماماً لاستیکی ) که در آنها سر پنجه ایمنی داخلی بکار رفته است،‌ باید دارای آستر یا بخشی از جنس رویه که به عنوان آستر عمل می کنند،‌ باشند. سر پنجه فولادی در دو نوع تولید می شوند:

1. سرپنجه ایمنی :‌ سرپنجه فولادی که در تست ضربه در برابر ۲۰۰ ژول مقاومت نماید.
2. سرپنجه محافظ : سرپنجه فولادی که در تست ضربه در برابر ۱۰۰ ژول مقاومت نماید.

طول داخلی سرپنجه های ایمنی باید مطابق جدول زیر باشد :

برای آزمایش سرپنجه های فولادی ، ابتدا فاصله آزاد زیرین سرپنجه اندازه گیری شده و سپس ضربه زنی از جنس فولاد از ارتفاع مناسب که انرژی برخوردی 100 ژول برای سرپنجه های محافظ یا 200 ژول برای سرپنجه های ایمنی ایجاد می نماید به صورت سقوط آزاد بر روی سرپنجه مورد آزمایش رها می شود. پس از اصابت ضربه زن به سرپنجه و تغییر شکل آن، کمترین ارتفاع فاصله آزاد زیرین سرپنجه مجدداً اندازه گیری شده و به عنوان حداقل فاصلۀ آزاد سرپنجه در نظر گرفته می شود .